دست‌ها محمد عسلی- مدیرمسئول در آینه نمایان می‌شوم، بی‌حرکت، به خودم نگاه می‌کنم به قیافه درهمی که به آراستگی می‌اندیشد و به چشم‌‌های خواب‌زده‌ای که به سختی باز و بسته می‌شوند و لبان بسته‌ای که فرصت باز شدن نیافته‌اند و به موهای ژولیده‌ای که بهار را به زمستان سپید پیوند زده‌اند و به گردنی که به سختی وزن جمجمه را تحمل می‌کند. گویی با زبان بی‌زبانی می‌گوید آن را از روی من بردار و برو بگذار در رف. آنجا که دم دست نباشد، بگذار بیاندیشد در خلوت و برای خودش خلوتی دست و پا کند، لبخند تلخی بدرقه راهش می‌کنم و دیگر هیچ.

تاریخ شفاهی مطبوعات فارس با مرور بر زندگی فرهنگی و مطبوعاتی محمد عسلی مصاحبه کننده: عبدالرحمن مجاهدنقی ناشر: انتشارات بین المللی نوید شیراز: داریوش نویدگویی روزنامه عصر مردم و مدیرمسئول و مؤسس آن جناب محمد عسلی و سردبیر فعلی آن شاعر و نویسنده به ویژه طنزپرداز آقای اسماعیل عسلی، در حد امکانات و جو بر فضای مطبوعات در یک کلام روزنامه ی به قاعده و بیشتر (فرهنگی) را در شهر (میرزا صالح شیرازی) کسی که بانی روزنامه در این کشور عزیز بوده روی بساط رونامه نگاری می نشانند. خودم که قلم گردان و گاهی در برخی از آنها مقیم بودن، سه سال هم افتخار همکاری زیر عناوین عضو شورای سردبیری و ... را داشته ام و ستون (آیینه کردار) را هر روز می نوشتم و صفحات سخنوران و سخنگاه و راهیان سخن را ناظر بودم، دلبستگی زیادی به این (نامه) پربار دارم.

تاریخ شفاهی مطبوعات فارس مروری بر زندگی فرهنگی و مطبوعاتی محمد عسلی مجید روزی طلب برادر ارجمندم جناب آقای عسلی که سالیانی دراز با او همکار و همراه بودم و در کارهای فرهنگی تلاش های فراوانی کرده است و دوران طولانی مدیرمسئول روزنامه عصر مردم بوده اند، تحت عنوان تاریخ شفاهی مطبوعات فارس، کتابی منتشر نمودند که بخشی از زندگی فرهنگی خود را در آن بیان نمودند. این کتاب را از روی محبت و صمیمیت برایم ارسال فرمودند و در صفحه اول آن اینگونه مرقوم کردند: «تقدیم می کنم به دوست، برادر و همکار فرهنگی سالیان به پاس باورهای اصیل و سلامت نفسی که مرا پیوسته راهنما بودند. جناب مجید روزی طلب عزیز. امید که سالیان بزید در کمال و وقار که ویژه ایشان است. ارادتمند محمد عسلی. شیراز 12/4/99»

چه کسانی به ما درس حقوق بشر می دهند؟ محمد عسلی- مدیرمسئول نشنیده ای که زیر چناری کدو بنی بر رست و بر دوید برو بر به روز بیست پرسید از آن چنار که تو چند ساله ای گفتا دویست باشد و اکنون زیادتی است خندید ازو کدو که «من از تو به بیست روز برتر شدم بگو تو که این کاهلی ز چیست؟» او را چنار گفت که «امروز ای کدو با تو مرا هنوز نه هنگام داوری است فردا که بر من و تو وزد باد مهرگان آنگه شود پدید که از ما دو مرد کیست»